ارتباط بین برخی داروهای کاهش کلسترول با بیماری پارکینسون

به گفته محققان دانشکده پزشکی پنسیلوانیا، این یافته ها اثبات نمی کند که استاتین ها مقصر ابتلا به بیماری پارکیسنون هستند اما این نظریه را از بین می برد که استاتین ها ممکن است به حفاظت در مقابل پارکیسنون کمک کنند.

دکتر زومی هوآنگ، استاد نورولوژی، در این باره می گوید: تحقیق قبلی نشان داده است که افراد مبتلا به کلسترول بالا کمتر در معرض ابتلا به پارکیسنون قرار دارند.

از آنجائیکه بسیاری از این افراد با استاتین ها درمان می شوند این گمان وجود داشت که داروها ممکن است نقش حفاظتی داشته باشند اما تیم هوآنگ با استفاده از گزارشات مربوط به بیش از ۴۶۰۰ آمریکایی مبتلا و غیرمبتلا به پارکیسنون دریافتند مصرف کنندگان استاتین در معرض ریسک بالای ابتلا به بیماری نورولوژیکی هستند.

محققان با تحقیق و بررسی بیشتر دریافتند برخی استاتین ها، از جمله استاتین های محلول در چربی بیش از استاتین های محلول در آب، با ریسک بیماری پارکینسون مرتبط بودند. چراکه فقط استاتین های محلول چربی می توانند از طریق خون وارد مغز شوند.

استاتین های محلول در چربی شامل آتورواستاتین (لیپیتور)، فلوواستاتین (لسکول) و سیمواستاتین (زوکور) هستند.

هوآنگ تاکید می کند: این مسئله بدین معنا نیست که استاتین ها موجب بیماری پارکینسون می شوند و بیمارانی که برای کاهش ریسک حمله قلبی و سکته از این داروها استفاده می کنند نباید مصرف آن را متوقف کنند.

یافته ها نشان می دهد افراد مصرف کننده استاتین ها با افزایش ریسک ابتلا به پارکینسون در مدت ۲.۵ سال بعد از شروع به مصرف دارو مواجه هستند.

ریشه بیماری پارکیسنون مشخص نیست اما با پیشرفت بیماری، مغز سلول های تولیدکننده دوپامین، ماده شیمیایی تنظیم کننده حرکت را از دست می دهد. در نتیجه فرد بیمار دچار لرزش اندام های سخت و مشکلات تعادل و هماهنگی که به تدریج در طول زمان بدتر می شود، خواهد شد.