جوز بویا-نام علمی: Myristica fragrans
۱۲ نکته درباره جوز بویا
۱- جوز درختی است همیشه سبز و دوپایه که ارتفاع آن به ده متر می‌رسد. این درخت شباهت زیادی به درخت نارنج دارد.
۲- جوز بویا در ایران وجود ندارد، ولی دانه‌های آن از قدیم به عنوان طعم‌دهنده و معطرکننده به ایران وارد می‌شده است.
۳- جوز یکی از ادویه‌هایی است که به عنوان عطر و طعم دهنده در غذاهای قرون وسطا اروپاییان به وفور مصرف می‌شد.
۴- در زمان الیزابت‌ها اعتقاد بر این بود که جوز می‌تواند از گسترش طاعون جلوگیری کند و باعث ریشه‌کنی آن شود.
۵- مهم‌ترین ترکیبات دانه جوز اسانس است که به وسیله عمل تقطیر با بخار از پودر دانه‌ها استخراج می‌شود.
۶- اسانس جوز که مایع بی‌رنگ یا زرد کم‌رنگ با بویی نافذ می‌باشد، مصرف بسیاری در صنایع عطرسازی و داروسازی دارد (مثل تهیه خمیردندان‌ها و شربت‌های سرفه).
۷- در طب سنتی بعضی اقوام از این اسانس یا خود جوز برای بیمارانی که دارای مشکلات سوءهاضمه و یا عصبی بودند، استفاده می‌شده است.
۸- مهم‌ترین اثرات جوز که مربوط به اسانس آن می‌باشد، خاصیت محرک آن است که مصرف بیش از حد آن باعث مسمومیت می‌شود. اسانس همچنین خاصیت هضم‌کننده، ضدمیکروب، ضدنفخ و تسکین دردهای روماتیسمی دارد.
۹- کره جوز از فشردن دانه‌های آن استخراج می‌شود. این کره که نیمه جامد می‌باشد، به رنگ قرمز مایل به قهوه‌ای با مزه و بوی جوز است.
۱۰- مصرف جوز و فرآورده‌های آن در مقادیر کم ایجاد سمیت نمی‌کند، ولی به مقدار زیاد دارای عوارض متعددی از جمله افزایش ضربان قلب، قرمز شدن چهره، سردرد، سقط جنین و ایجاد حالات روان‌گردانی می‌باشد.
۱۱- مهم‌ترین ماده سمی اسانس جوز میریستی‌سین است که می‌تواند باعث استفراغ، تشنج، تپش قلب و کاهش آب بدن شود. همچنین این ماده دارای اثر روان‌گردانی (هذیان‌آور) قوی است.
۱۲- در ایران به دانه این گیاه جوز بویا و جوز هندی نیز می‌گویند.
