دارچین-نام علمی : Cinnamomum verum
۱۳ نکته درباره دارچین
۱- دارچین درختی است به ارتفاع ۷ متر، با برگ‌های سبز دائمی که به صورت متقابل روی ساقه می‌رویند.
۲- دارچین عمدتا به صورت چاشنی یا به منظور بهتر کردن بو یا مزه، در آشپزی استفاده می‌شود.
۳- در گذشته روغن قطره مانند آن (قطره دارچین) را برای درمان مشکلات روده‌ای-معده‌ای و قطع قاعدگی مصرف می‌کردند.
۴- اسانس دارچین نیز دارای خاصیت ضدمیکروبی و قارچی است.
۵- عرق دارچین دارای خاصیت رفع علائم سینوزیت،رفع التهاب برونشیت، گرما بخش و کاهنده قند خون می باشد.دارچین مقوی معده، ضدنفخ و ضداسهال است. همچنین از آن به عنوان معطرکننده در ادویه‌جات استفاده می‌شود.
۶- دارچین در حد مصرف معمول عارضه‌ای ندارد؛ ولی مصرف مقادیر زیاد آن ممکن است باعث تاکیکاردی، بی‌خوابی و افسردگی شود.
۷- روزانه می‌توان ۲ تا ۴ گرم از پودر دارچین استفاده کرد.
۸- استفاده از اسانس آن، روزانه ۲/۰ تا ۵/۰ گرم بلامانع است.
۹- دارچین به صورت دم‌کرده نیز مصرف می‌شود. برای دم کردن آن، به ۲ تا ۴ گرم از پودر دارچین یک لیوان آب جوش اضافه نموده و ۲۰ دقیقه به حال خود بگذارید. بهتر است در ظرف بسته باشد یا پارچه‌ای روی آن قرار گیرد. سپس صاف کرده و صاف شده را میل کنید. دم‌کرده برای درمان اسهال، ضعف کلیه و حالات سرماخوردگی مفید است.
۱۰- مصرف دارچین در زمان شیردهی، مطالعه نشده است، بنابراین بهتر است در زمان شیردهی مصرف نشود.
۱۱- دارچین در زمان بارداری، وجود زخم‌های گوارشی و وجود تب‌های با منشأ ناشناخته نباید مصرف شود.
۱۲- بهتر است در زمان مصرف، پوست دارچین پودر شود، زیرا اسانس آن به سرعت کاهش می‌یابد.
۱۳- هرچه پوست دارچین کهنه‌تر باشد، حاوی اسانس کمتری خواهد بود.
