رزماری یا اکلیل کوهی-نام علمی : Rosmarinus officinalis
۱۲ نکته درباره رزماری
۱- اکلیل کوهی یا رزماری، یکی از چاشنی‌های پرمصرف در آشپزی است.
۲- این گیاه مقوی معده، محرک هضم و ترشح معده و صفراآور است.
۳- چندین مطالعه، خواص ضداکسیدان آن را اثبات کرده است؛ به طوری که این خاصیت رزماری از چای سبز کمتر و از ویتامین E بیشتر است.
۴- پژوهش دیگری خواص ضداسپاسم ماهیچه‌های صاف و قلب، کاهش استرس، تسکین سردرد، تسکین آسم و درمان برونشیت آن را تأیید کرده است.
۵- پژوهش‌های متعددی خاصیت ضدسرطان آن را اثبات کرده و اسید کارنوزیک موجود در آن دارای خاصیت قوی ضد ایدز (HIV) است.
۶- اسانس رزماری که اصلی‌ترین ترکیب آن است، دارای خاصیت ضدمیکروب، ضدویروس و ضدقارچ می‌باشد. یکی از مصارف عمده رزماری به عنوان نگه‌دارنده و ضداکسیدان، در لیکورها و صنایع گوشت و چربی است.
۷- به شکل پماد و لوسیون‌ها به عنوان ضددرد، مسکن روماتیسم مفاصل و تسکین درد ماهیچه‌ها و به شکل محلول، خوابیدن در وان حاوی محلول، جهت تحریک گردش خون موضعی مؤثر است.
۸- در طب عوام از محلول‌ها یا اشکال موضعی آن برای بهبود اگزما و زخم‌ها نیز استفاده می‌شود.
۹- رزماری دارای خاصیت حشره‌کش است. همچنین عصاره آن می‌تواند ثبات روغن‌های حاوی امگا۳ را زیاد و از فساد آن‌ها جلوگیری کند.
۱۰- تهیه چای: به ۲.۵ گرم از خردشده گیاه (برگ و شاخه‌های گل‌دار) یک لیوان آب جوش اضافه کرده و پس از ۱۵ دقیقه صاف کرده میل کنید.
۱۱- گیاه اکلیل‌کوهی در طول زمان و در اثر ماندن و کهنه شدن اسانس،خواص خود را از دست می‌دهد؛ بنابراین بهتر است از گیاهان خشک تازه استفاده شود. در این صورت هرچه بوی آن قوی‌تر باشد بهتر است.
۱۲- گیاه بهتر است در ظروف فلزی یا شیشه‌ای نگهداری شود.
