گشنیز-نام علمی : Coriandrum sativum
۷ نکته درباره گشنیز
۱- گشنیز گیاهی است علفی به ارتفاع تا ۶۰ سانتی‌متر با ساقه‌ای راست. برگ‌های آن دو نوع است: برگ‌های قاعده گیاه لوب و دندانه‌دار و برگ‌های قسمت بالاتر ساقه به علت تقسیمات زیاد به صورت رشته‌های باریک درآمده‌اند.
۲- قسمت مورد استفاده گیاه میوه آن است که عوام به آن دانه می‌گویند. این میوه‌ها کروی و کوچک و دارای بوی مطبوعی می‌باشند. البته برگ‌های گشنیز به عنوان سبزی خوراکی مصرف می‌شود.
۳- عرق گشنیز دارای خاصیت رفع ضعف و تنبلی کبد،رفع حساسیت های پوستی و فصلی و ضد اگزما می باشد همچنین گشنیز مقوی معده، ضداسپاسم، ضدنفخ و ضدمیکروب، ضدقارچ، درمان گاستریت، برطرف کننده اسهال و ترش کردن معده است.
۴- یکی از مصارف عمده گشنیز در جهان تهیه ادویه‌جات به خصوص پودر کاری است. در طب سنتی به عنوان ضدکرم و کاهش دهنده درد مفاصل و روماتیسم مصرف می‌شود.
۵- در صورتی که در میوه یا اسانس، ترکیبات کومارینی، از جمله ۵ و یا ۸ متوکسی پسورالن وجود داشته باشد، ممکن است مصرف آن در بعضی افراد باعث حساسیت شود.
۶- به منظور تهیه چای، یک تا سه گرم میوه را درست قبل از مصرف خرد کرده و روی آن حدود یک استکان آب جوش بریزید و ۱۰ تا ۱۵ دقیقه صبر کنید؛ سپس آن را صاف کرده و میل کنید.
۷- برای نگهداری از میوه آن، باید میوه را دور از نور و رطوبت و در ظرف فلزی یا شیشه‌ای نگهداری کرد. میوه یا اسانس گشنیز را نباید در ظروف پلاستیکی نگهداری کرد.
